Przywiodłeś mnie Panie
w piaszczyste pustkowie,
abym rachunki uczynił
w sumieniu, czy w głowie?

Zadumałem się nad życiem,
pełnym niedorosłych złudzeń,
które wciąż kiełkują we mnie –
czasem moje, czasem cudze.

Szukam odpowiedzi, ja – ziarnko,
zgubione w ziarenek  bezmiarze.
Ile razy, szukając oazy, zabłądzę
na swojej życiowej Saharze?