Obudził mnie gwar głosów.
Stali pochylając się nade mną
i mówili wszyscy naraz powtarzając to samo:
jestem zawiedziony i rozczarowany, …any, …any,
a ja – niemile zaskoczony, …ony, …ony,
pan to powinien, powinien, …winien,
zostaw mnie, zostaw, …ostaw.

Jeszcze płacz gdzieś pod oknem,
usta otwieram do krzyku i cisza.
I znów szept w ciemności:
zrób jeszcze jedno, i jeszcze, i jeszcze,
zadzwoń koniecznie, koniecznie!
nie piszesz, dlaczego? czekam! czekam!
nie zrobione? nie gotowe? nie zrobione?
nie umiesz tego? ty? nie umiesz?
umiesz tylko nie chcesz…
a ja myślałam że pan wszystko umie
to twoja wina, …wina, …wina

Przyjdą jutro, pojutrze
i będą przychodzić już zawsze
co noc, co noc, co noc